Ik geef geen reet om het leven, dus ik maak me ook niet druk.
Wat ik tot nu toe heb bereikt, was mij ook later wel gelukt.
Voel me vaker erg kut, om deze wereld.
Ik voel me niet begrepen,
dus het heeft al helemaal geen zin te schreeuwen.
Voor mij is niets vanzelfsprekend.
‘Je komt jezelf wel tegen,’ zeggen ze,
maar dat is veel te vaak de enige!
Hoe ik mijn leven leid, is niet echt alledaags.
Ik werk veel alleen en word soms ziek van wat het van me vraagt.
Waardoor ik diep in alle haat bij wie ik liefheb loop te klagen,
daar ik niet bepaald de zin of energie heb om te praten.
Wie hecht er nog waarde aan een vastgelopen kompas?
Blindelings rechtdoor, totdat de bom barst.

Mezelf en ik,
leiden het leven dat ik wilde.
Mezelf en ik
blijken een beetje ingewikkeld.
Mezelf en ik
zijn blijven steken in een cirkel.
Maar mezelf of ik,
wie breekt de stilte?

Ik maakte kennis met de tijdsgeest.
Het viel me op dat hij,
naast het feit dat hij een zeis heeft,
verdacht veel op mij leek.
Tot ik opzij keek,
naar waar hij stond te wijzen
en belandde in een wereld
parallel aan die van mij.

En die bracht afgezien van tijd nog wat veranderingen mee
die ik probeerde te begrijpen, maar dat kan ik niet alleen.
Ik handelde wat vreemd, maar ik herkende mij direct.
Alsof ik rechtstreeks op de set zat van The Butterfly Effect.
Het lukte mij niet echt te overtuigen dat ik rapper ben.
Kwam nauwelijks uit mijn woorden.
Ik was geestelijk gehandicapt.
Het is vreselijk.
Het went niet echt.
Ik wil me horen zeggen dat het goed gaat.
Niet dat mijn lijf motorisch niets meer toelaat.
Dit kan ik niet toestaan, het bezoek gaat veel te moeizaam.
Een aanval van paniek laat mij terug naar af op zoek gaan.
Zo eindigde mijn lijdensweg, ik lag weer in mijn eigen bed.
In mijn vertrek, de tijdsgeest stond te lachen: ‘Niet meer zeiken hè!’

Mezelf en ik
leiden het leven dat ik wil.
Mezelf en ik
maken het veel te ingewikkeld.
Mezelf en ik
kunnen niet spreken van een cirkel.
Ik kan gewoon niet goed
tegen de stilte.